Laatste blog!!

Blog 5

Dit ​word mijn laatste blog van mijn buitenlandse stage in Ghana. Over een week ben ik weer thuis. Stiekem verlang ik weer naar mijn eigen bed en naar lekker eten. Een keer iets anders dan rijst. Aankomende week loop ik nog stage op maandag, dinsdag en woensdag. Donderdag hebben we vrij om in te pakken en vrijdag vertrekken we naar "de airport". We vliegen 's avonds en komen dan zaterdag ochtend op schiphol aan.
Het zal wel weer even wennen zijn. Vooral het weer, het is hier 33/34 graden. Toch wel een groot temperatuur verschil met Nederland.

Kerstvakantie:

19-12-15
Onze eerste vakantiedag is aangebroken. Om half 8 in de ochtend vertrekken wij uit ons dorp naar Kpetoe. We hadden een Trotro met chauffeur gehuurd, genaamd 2 Much. Iedereen moest nog wel pinnen want in Ada Foah is geen pinautomaat.
We hadden afgesproken om dit onderweg te doen. We kwamen bij een pinautomaat aan maar die gaf aan dat er een storing was. Zo ook bij de 2de, 3de, 4de en 5de pinautomaat. Het komt vaak voor dat ze gewoon leeg zijn. Gelukkig kwamen we een pinautomaat tegen die het wel deed. Dat gaf iedereen weer een gerust gevoel Je weet nooit wanneer je wel of niet kan pinnen. Is toch wel handig om geld opzak te hebben als je een paar dagen weggaat.

Eindelijk na 2 uur rijden kwamen we aan in Kpetoe, ligt op de grens van Togo. Daar weven de dorpsbewoners van de Ewe-stam Kente. Kente is een stof met geometrische figuren. Daarna zijn we naar Tafiatome gereden. Hier was het Tafi AtomeMonkey Sanctuary. Er wonen nog 200 Mona-apen rondom Tafi-Atome ze wonen er beschermd. Vroeger dacht men dat zij de boodschappers van de goden waren. Inmiddels gelooft niet iedereen dit meer. We gingen met een gids het bos in waar de apen leefde. We hadden bananen meegenomen. Ik moest een banaan in mijn hand houden, het duurde nog geen minuut of er zaten al 2 apen op mijn schouder. Dit was toch best wel eng. De gids had vertelt dat we niet mochten gillen of laten merken dat we bang waren, de apen zouden dan kunnen bijten. Ik had verwacht dat de apen zwaar zouden zijn maar dit viel reuze mee.

Daarna gingen we weer verder rijden met de trotro. Iedereen had best wel trek, maar er was nergens iets van eten te bekennen. Gelukkig kwamen we onderweg een "bakkertje" tegen. Hier hadden ze witte bolletjes. Als je honger hebt maakt het niet zoveel uit wat je allemaal eet. Iedereen was hier erg blij mee. In de middag kwamen we aan bij de “Waterfall Lodge at Wli”. Iedereen keek zijn ogen uit. Wat was het hier mooi!! Er was een prachtige tuin met bananen,- en kokosbomen met uitkijk op de waterval. De eigenaren van het guesthousekwamen uit Duitsland.

20-12-15
Vandaag stond op de planning om twee watervallen te bekijken. Voordat we ze konden zien moesten we bijna 2 uur klimmen en klauteren soms op het randje van een afgrond. Het eerste stuk was nog recht maar al snel gingen we omhoog. Op sommige stukken moest je echt met handen en voeten klimmen. Dit was best zwaar. Ik merkte wel dat ik al een tijdje niet echt heb gesport! Maar het was prachtig, het was er heel mooi groen. We hebben bij de waterval wat uitgerust. Ik had mezelf voorgenomen om te gaan zwemmen maar het water was toch iets kouder dan ik dacht. Beneden deze waterval was er nog een. De gids gaf aan dat ik daar beter kon gaan zwemmen. Alles wat je omhoog klimt moet je ook weer naar beneden. Gelukkig ging dit toch wel wat makkelijker dan ik had gedacht.
Bij de lage waterval heb ik meteen een frisse duik genomen, heerlijk! Het was super koud water maar het maakte me niks uit. Ik had het zo warm gekregen van al dat klimmen.



21-12-15
Op de terug weg naar Hohoe zijn we in Kpandanaar een pottenbakkerij geweest. Ze waren jammer genoeg niet aan het werk maar ze vertelde beknopt wat hun werkzaamheden waren en hoe ze de klei voor de potjes zelf maakte. We hebben er wat souvenirs gekocht.
Rond 20.30u waren wij weer terug in Ada-Foah. Vandaag zou eindelijk mijn vriend David komen!! Om 24.00u kwam hij vanuit Accra met de Trotro bij ons in het Bana house aan. Wat was ik blij om hem weer te zien!!

22-12-15
Ik wilde graag de markt aan David laten zien in Kasseh. Het was voor David al een heel avontuur om door het dorp heen te lopen. Toen hij was aangekomen was het pik donker. Hij had nog niks bij daglicht gezien. We hadden mijn familie opgehaald bij het guesthouse en zijn toen met z’n alle in een trotro naar de markt gegaan. Hier hadden we wat groente en fruit gekocht. David had een Ghaneese stof uitgezocht om er bij de naaister een Ghaneese blouse van te laten maken.

In de middag hadden wij bij ons in “het Banahouse” tosti’s gemaakt. David was zo lief geweest om kaas mee te nemen uit Nederland. Hier waren Marjolein en ik heel erg blij mee! In de middag hadden we lekker gerelaxt bij “Swagger beach".

24-12-15
We vertrokken met de trotro naar Cape Coast. Dit was ongeveer 4 uur rijden. We kwamen langs de Accra Mall. Hier hadden we nog wat kleine boodschappen gehaald. Het was er erg druk. Iedereen was kerstinkopen aan het doen. Vanaf de Accra Mall was het nog best een stuk rijden. Toen we bij het “Oasis resort” aankwamen zag het er super mooi uit. Ik sliep met David in een Afrikaans hutje/huisje met uitzicht op de zee.
’s Avonds nadat we hadden gegeten vertelde mijn ouders dat er verder op muziek en dans was. Het was wel van het terrein af. Eerst hadden we niet zoveel zin, maar we zijn toch gaan kijken. Het was in een kerkje. Er waren allemaal mensen aan het dansen en zingen. David, papa en Lennert hadden traditionele kleding aangetrokken. Hier in Ghana maakt het niet uit of je vals zingt. Nou het was verschrikkelijk om naar te luisteren. Daarna begon er een man te vertellen over god. Hij vertelde met handen en voeten het was erg opdringerig in onze ogen. De Ghanezen gingen hier helemaal op in. Even was het wel leuk/interessant om naar te luisteren maar naar een half uur had ik het wel gehad. Ik kreeg ook een bijbel in m’n handen gedrukt. We wilden graag de kerk weer uit maar we wisten niet hoe we weg moesten komen. We waren met 7 personen en zaten midden in de kerk. Ik had met David afgesproken als ze gingen zingen dat we dan zouden wegglippen. We gingen snel naar buiten. We hoorde nog een vrouw naar ons roepen, maar zijn snel weggegaan.
We voelde ons erg ongemakkelijk daar binnen. Mijn ouders, broer, zusje en Marjolein zaten nog binnen. Zij konden ook niet naar buiten. Na ong. 20 min kwamen zij ook naar buiten. Ze vertelde dat ze terug werden geroepen toen ze naar buiten liepen. Omdat ze ons wilde bedanken voor onze komst. Het was een hele eer dat wij daar waren. Ze kregen een hand en een dankwoord en of we op 1ste kerstdag weer zouden komen. Nou daar moesten we nog even een nachtje over slapen.
Uiteindelijk konden we er allemaal hartelijk om lachen: kerstavond in Ghana.

25-12-15
1ste kerstdag. Het kerstgevoel was ver te zoeken. We hadden allemaal onze traditionele outfit aangetrokken en er een foto van gemaakt (zie op Facebook).

In de middag zijn we naar “Cape Coast Castle” geweest. Dit was een Brits hoofdkwartier aan de slavenkust uit 1653 hier werden duizenden slaven tijdelijk gevangen gehouden tot ze met boten werden verscheept naar de Cariben. Vele stierven onderweg hier naar toe, in de kerker of tijdens de zeereis. We kregen hier een rondleiding. Ik vond het interessant maar duurde erg lang. Daarna hebben we nog een beetje gerelaxt op het strand

26-12-15
Kakum Nationaal park stond vandaag op de planning. Het kerstgevoel is nog steeds nergens te bekennen. Er wordt geen kerstmuziek gedraaid en er zijn ook geen kerstversieringen. Iedereen doet gewoon wat hij/zij in het dagelijks leven ook doet.
Bij het park hebben we op touwbruggen gelopen deze waren 333 meter lang. Met houten treden door de jungle tot 40 meter hoog. De Olifanten, apen en luipaarden lieten zich jammer genoeg niet zien. Er waren wel vervelende jongens die i.p.v de wilde dieren ons aan het fotograferen waren.
Het park was erg toeristisch en veel families gingen dit park bezoeken als dagje weg. Op de terugweg reden we langs een park waar je met een bootje krokodillen kon spotten. Ik vond het er niet super uitzien. We hebben er rondgelopen en hebben krokodillen gezien. Maar omdat de zon te fel was kwamen ze niet naar ons toe. Nou daar was ik wel blij om.
In de avond kwam er een dansgroep bij het guesthouse optreden. Was best leuk om te zien. Er werd gedanst, getrommeld en gezongen. Het was erg kleurrijk!

27-12-15
Vandaag was het een vervelende dag. David was ziek geworden. Gelukkig hadden we vandaag niks bijzonders op de planning staan. Lennert, papa en mama zijn naar ”Elmina Castle” gegaan. Lennert wilde hier heel graag heen omdat Elmina meer dan een eeuw Nederlands bezit was. De begraafplaats wordt opgeknapt met Nederlands geld zodat de Nederlandse namen beter leesbaar zijn.

28-12-15
Het ging van de ene zieke naar de andere. David voelde zich gelukkig al weer een beetje beter, maar toen begon Froukje. Met dezelfde symptomen. Heel vervelend aangezien we rond 11.00u met de trotro hadden afgesproken om verder te rijden naar krokobite. Onze laatste bestemming. We zijn gaan ontbijten en toen gebeurde er iets vervelends. Mijn vader stootte per ongeluk een thermoskan met kokend heet water om over de arm van Marjolein. Snel naar een kraan gelopen. Er was nergens koud water te vinden. Na het afkoelen met ijsklontjes in water zagen we blaasjes, het was dus 1ste en 2de graad verbrand. Gelukkig had mijn moeder wat EHBO spullen meegenomen en heeft haar arm behandeld en verbonden. Wel balen dat dit was gebeurt. De trotro reis naar Krokobite verliep gelukkig soepel.

29-12-15
Met Froukje gaat het gelukkig weer iets beter. We zijn lekker bij “Krokrobite garden” gaan ontbijten. Als je daar bent krijg je even het idee dat je in Spanje bent. Dit restaurant wordt gerund door twee Spaanse zussen en een Italiaanse man. Een zus is erg creatief en maakte prachtige schilderingen op stoelen, tafels muren en zelfs op een waterput. Helaas was nu mijn vader vannacht ziek geworden. Wij zijn daarna lekker gaan zwemmen en bij een barretje op het strand wat gaan drinken. Hier konden wij ons de hele dag goed vermaken. De mannen hebben op het strand nog gevoetbald met de Ghanezen, zag er leuk uit.

30-12-15
’s Avonds ging ik samen met Lennert, David wegbrengen naar de Airport. Om 1800u vertrokken we met een taxi, dit was een nachtmerrie. Ik werd onderweg steeds misselijker. Op het vliegveld heb ik snel een toilet opgezocht. Ik voelde me zo beroerd en ongemakkelijk dat ik van David geen fatsoenlijk afscheid heb kunnen nemen. Dit vond ik echt vervelend. Gelukkig ging de terugweg met de taxi snel. Daarna heb ik de hele nacht niet kunnen slapen. Na 2,5 maand toch ziek, ik dacht dat het me niet zou overkomen maar bijna alle toeristen krijgen hier vroeg of laat last van hun maag en darmen.

31-12-15
Gelukkig waren mijn ouders er nog. In de ochtend heb ik samen met mijn moeder buiten gezeten. Op advies van de Spaanse vrouw van het restaurant heb ik een stukje van een aloë Vera plant met ananas gegeten. Het zou mijn darmen tot rust brengen….
Ondertussen waren mijn ouders aan het inpakken want ze zouden om 17.30u vertrekken. Echt een leuk oudjaar had ik niet. Het was toch moeilijker om afscheid te nemen dan ik dacht. Vooral omdat ik mezelf niet helemaal lekker voelde. Rond 21.00u heb ik een soepje gegeten. Ik wilde namelijk graag om 24.00u naar het vuurwerk kijken, maar ik voelde me erg slap.
Ik werd ineens om 23.40u wakker. Ik heb me snel aangekleed en ben toen naar het feest gegaan. Om 24.00u was er vuurwerk. Ik vertrouwde dit niet. Sommige peilen gingen goed maar lang niet allemaal. Een peil knalde te vroeg of hij kwam onze kant op. Was best gevaarlijk. Best raar om oud en nieuw te vieren terwijl het 30 graden is. Ik ben lekker op het strand gaan zitten en rond 3.30u ben ik gaan slapen.

Stage week

04-01-16
Aaaah de wekker ging weer om 6.00u. Wat was dit weer wennen. Ik kwam bijna mijn bed niet uit. Het was buiten nog schemerig. Vandaag was het onze eerste dag bij de Puplic health. We kwamen aan op de afdeling en er was nog niemand. Heel langzaam kwamen er meerdere collega’s. Ook waren er 2 studenten, ze waren erg aardig en behulpzaam. We zaten achter een bureau waar zwangere vrouwen naar toe kwamen voor de bloeddruk te meten en om te wegen. Ook moesten ze in een glazen potje plassen om te kijken of ze genoeg proteine en glucose hebben. Dit wordt niet steriel gedaan. Ze plassen in een potje waar al vloeibare medicatie in heeft gezeten.
Als de vrouwen de testen hebben gedaan moeten ze wachten en worden ze door een verloskundige binnen geroepen. Ik heb hier meegeholpen. Ze gaan dan luisteren naar het hartje van de baby en meten de buikomvang. Ook voelen ze aan de buik of de baby goed ligt. Dan wordt alles genoteerd in een boekje. Soort groeiboekje voor zwangere vrouwen. Alle gegevens van de moeder staan hierin. Zo ook de voortgang van de zwangerschap. Bij 4 maanden krijgen de zwangere vrouwen preventief, 5x een malaria tablet.
Vandaag ging het allemaal erg snel, omdat ik veel dingen heb geleerd en gezien. In Ghana leer je niet alleen voor nurse maar ook voor midwife. Ik heb dit meerdere keren moeten uitleggen dat dit in Nederland niet zo is.

06-01-16
Man, man, man wat was het druk bij de PuplicHealth. Het leek wel een gekkenhuis. Toen we aankwamen werd ons verteld dat er vandaag ook baby’s gewogen moesten worden. De kinderen bleven maar binnen komen. Helaas mijn collega ondernam geen actie. Alles wat ik deed werd weer uit mijn handen gepakt. Alles moest volgens haar manier. Gelukkig kwam er een andere collega die mij hielp met het wegen. Samen hebben we toen alle werkzaamheden gedaan.

07-01-16
Wat was dit een aparte dag. Vandaag zouden we voor de laatste keer het dorp ingaan. We beginnen dan om 8.30u We gingen met de trotro naar stage. We hebben ongeveer 20 min moeten wachten voordat de trotro ging rijden. Vaak wacht de driver tot de trotro helemaal vol zit. Toen we eindelijk gingen rijden bleek dat er geen hulpje was. Het hulpje zorgt voor het geld en dat de deur open wordt gedaan. (denk hierbij aan een half kapotte deur die moeilijk open en dicht gaat). Elke keer als er mensen in of uit de trotro wilde moest de driver uitstappen. Dit koste ook veel tijd. Onderweg viel de deur er ook nog eens bijna uit. Zo kwamen we dus bijna 40 min te laat op stage. Dit zou toch niet uit maken omdat wij altijd een half uur op een collega moeten wachten voordat we het dorp in gaan. Toen we op stage aankwamen vertelde ze meteen dat we niet het dorp in gingen omdat er te weinig collega’s waren. Marjolein en ik hadden hier totaal niet op gerekend. Meestal zijn we op donderdag middag vrij. We durfde ook niet eerder naar huis te gaan, uiteindelijk zijn we tot 16.45u gebleven.
Het was super druk, er waren heel veel zwangere vrouwen. De collega’s werken erg langzaam. Ik heb vandaag veel buiken opgemeten en geluisterd naar het hartje van de baby. Dit ging erg goed. Ook al heb ik dit nooit op school geleerd. Maar ik ben er wel achter gekomen waarom ze ons dit zo graag leren. Dan kunnen ze zelf lekker blijven zitten en elke keer werd er tegen mij gezegd: ja, doe maar je werk!

Er kwam een meisje van 18 jaar bij ons. Ze was naar het ziekenhuis gekomen om naar een dokter te gaan. Ze voelde iets raars in haar buik. De dokter had haar naar het lab gestuurd en na een test bleek ze zwanger te zijn. Zelf wilde ze dit niet geloven. Iedereen in de wachtruimte begon te lachten en bemoeide zich ermee. Ik had eerlijk gezegd wel medelijden met haar hoe ze behandeld werd. Totaal geen privacy, de zusters deden ook niet bepaald leuk tegen haar. Iedereen kon mee luisteren wat er tegen haar gezegd werd. Gelukkig hebben wij in Nederland de Privacy wet!!

09-01-16
Ons laatste weekend in Ada Foah!
Nog even genieten van het Afrikaanse zonnetje.
Afscheid nemen van “ons dorp”, Hospital, “Banahouse”, collega’s, zuster Vivian, Dr Narh, Ashley, Desmond, Percy, 2 much, de mensen uit het dorp.
Het is een hele bijzondere ervaring om hier tussen de lokale bevolking te mogen leven en werken.
We zullen nog vaak terug denken aan ons avontuur in Ghana!!