2e reisverslag Ghana

Mijn 2e reisverslag van mijn tweede week. Wat gaat de tijd toch snel als ik besef dat ik vandaag precies 2 weken in dit mooie land ben.

05-11-15
Deze dag vond ik erg spannend. We gingen weer iets nieuws meemaken. We gingen meelopen met de community visits. Een dorp vlakbij het ziekenhuis gingen we bezoeken om kinderen te wegen en injecties geven. Als eerst ging de zuster bij iedereen langs om te zeggen dat ze in het dorp was. We gingen op een centrale plaats zitten waar de moeders naar toe kwamen met de kinderen. De zuster zei tegen mij dat ik de kindjes mocht wegen. Ik zag een touw in de boom hangen waar ik een weegschaal aan moest hangen. De zuster zei "weeg ze maar". Toen dacht ik even.. uhm hoe dan? Ik zag dat de moeder van het kindje een broekje aandeed. En ja hoor het kindje werd gewoon in de boom gehangen aan de weegschaal. Was toch wel een grappig gezicht.

06-11-15
Vandaag onze 2e dag op de geweldige gezellige afdeling.. Bij aankomst op de afdeling moesten we maar uitvogelen wie er dagdienst hadden en waar ze waren. Gelukkig ging dit er gemakkelijk aangezien de afdeling niet heel groot is. Ineens kwam er een grote groep meiden aan. Het waren studenten van Accra die ook in opleiding waren voor verpleegkundige. Wat was dit fijn zeg. De studenten namen ons overal mee naar toe. Lieten ons van alles zien. Ik had meteen een ander beeld van mijn stage.

Op de afdeling lag een baby waarbij het gezicht helemaal verbrand was.. Toch paar keer even moeten slikken. De moeder van de baby schatte ik 16 jaar. Zie je hier toch wel veel: tienermoeders.

Uit stage gezellig wat gedronken in het dorp om het weekend in te luiden.

07-11-15
Vanochtend werd ik wakker met een dip. Het is allemaal zo wennen. We hadden voorgenomen om in het weekend wat leuks te gaan doen, zodat ik beetje afleiding had. Samen met Desmond en Ashley gingen we het verblijf uitzoeken voor mijn ouders die met kerst komen! Daarna hebben we lekker aan de rivier gezeten. Heerlijk rustig en relaxt.

In de na middag zijn we naar een heel luxe resort geweest om daar wat te drinken. Ik had even niet meer het gevoel dat ik in Afrika zat. Er zaten hele rijke Ghanese mensen. Zag er toch wel leuk uit. Ik houd wel van mensen kijken. Daar kan ik me uren mee bezig houden.

Toen we terug moesten lopen was het al donker. We moesten door een straat wat erg smal was en best wel druk. Ik voelde me totaal niet veilig. We werden heel erg aangekeken. Er werd weer heel de tijd blafono (witte) geroepen. Gelukkig waren we snel uit die straat.

08-11-15
Op zondag om half 8 wakker worden is niet helemaal mijn ding. Toch is dat hier heel normaal. Het is hier erg warm. We hadden deze dag niks gepland dus om de dag een beetje te breken hebben we samen een film gekeken. Na het ontbijt zijn we onze kleren gaan wassen (met de hand!). Dit duurde toch langer dan verwacht. Ondertussen viel de stroom uit en het water was op. Hier in Ghana kan je van alles plannen op een dag, maar of het dan ook allemaal gaat lukken is de vraag. In de middag hadden we weer water. Snel onze was afgemaakt.

In de na middag zijn we op het veld voetbal gaan kijken. Iedere zondag middag is er een voetbal wedstrijd. Is erg leuk om te zien. Ashley had voor ons gekookt. Marjolein en ik zijn nu al inspiratieloos met het koken dat we af en toe een bouillonblokje klaar maken.. Ashley wilden daarom graag wat voor ons maken. Vonden wij natuurlijk niet zo erg!

In de avond voor het eerst geskypet met papa en mama. Was erg fijn om ze weer even te zien.

09-11-15
Vanochtend toch weer zenuwachtig voor stage. We waren voor het eerst op tijd gekomen op stage. Dit is vaak erg moeilijk, omdat het 's ochtends erg druk is bij de trotro. Samen met een verpleegkundige hebben we de rapportage gelezen. Tijdens het lezen kwamen weer studenten binnen lopen, maar het waren weer nieuwe studenten. Ik dacht echt YES!! Verder was er op stage niet veel bijzonders

Uit stage zijn we even langs Ashley geweest om even bij te kletsen. Altijd fijn.

11-11-15
Vandaag was een rare dag. Vanochtend net als normaal met trotro naar het ziekenhuis gereden. In de ochtend op stage werd aan ons gevraagd of ergens in geloofde. Ik antwoordde met nee, omdat ik dat altijd doe. Dit konden de verpleegkundige absoluut niet geloven. Marjolein en ik kregen een hele preek over ons heen. Achteraf had ik beter maar van wel kunnen zeggen. Het leek alsof de verpleegkundige ons nu al helemaal niet meer zagen zitten. Ze praatte nog minder dan eerst. In de ochtend gingen we de bedden opmaken, maar ik deed blijkbaar iets raars.. Andere verpleegkundige moesten lachen en begonnen in Dangme (taal wat ze spreken) te praten waardoor ze nog harder moesten lachen. Ik ben toen boos weggelopen en ik denk dat dit de druppel was geweest. Ik werd toch even emotioneel. Verpleegkundige wisten hier niet mee om te gaan en ben toen samen met Marjolein naar huis gegaan. Gelukkig was Ashley thuis waar ik m'n verhaal kon doen. Zij heeft naar de hoofdzuster gebeld. Morgen hebben we een gesprek samen met Ashley in het ziekenhuis.

In de middag voor afleiding hebben we op het strand gezeten. Was echt even fijn.

12-11-15
Wat was ik zenuwachtig in de ochtend. Uiteindelijk was het gesprek heel erg fijn. Het kwam erop neer dat wij ons moeten aanpassen en dat we de persoonlijkheid van sommige zusters niet persoonlijk moeten opvatten. Dit is natuurlijk makkelijk gezegd dan gedaan. Toch ga ik het proberen. De hoofdzuster heeft ook op de afdeling aangegeven dat we ons niet thuis voelen en dat we er zijn om te leren.

Gelukkig was het donderdag en dan gaan we altijd mee met de community visits. Ik ging er met veel plezier naar toe. Toen we aankwamen in het dorp was een dronken man allemaal tegen ons aan het praten. Hij zei dat ik z'n vriendin moest worden, zodat ik hem geld kon geven. De man bleef maar praten en praten maar iedereen negeerde hem en de man was snel weer weggegaan.

Tijdens de community visits zitten we altijd op een stoel. Ik was even naar beneden aan het kijken en ineens zag ik een slang onder de stoel van Marjolein. Het was een dunne giftige. Zelfs de vrouwen die daar wonen moesten gillen dat maakte me niet echt gerust. Gelukkig was de slang uit zichzelf weggegaan.

13-11-15
Vandaag moesten we weer werken op de afdeling. We wisten dat de studenten van Accra ook weer moesten werken dat stelde me wel weer gerust. Ik merkte dat ik me relaxt voelde op de afdeling nu de verpleegkundige ervan af wisten. Ik merkte wel verbetering. Er blijven natuurlijk onaardige zuster tussen zitten, maar gelukkig zijn er toch een paar die ons begroeten of dingen aan ons vragen. Er wilden zelfs een verpleegkundige met ons op de foto. Uiteindelijk niet gedaan, omdat we haar niet meer konden vinden.
Op de terug weg viel de trotro uit. Ik besefte me toen dat het vrijdag de 13e was. 2 mannen gingen de trotro duwen en uiteindelijk deed hij het weer: Gelukkig!

Dit was gelukkig een goede werkweek afsluiter om het weekend met een fijne start te beginnen!